چکیده
در راستای احیای بافت قدیمی و فرسوده شهرها و علی رغم تصویب مقررات و ضوابط لازم از هفتاد سال گذشته تا کنون، اقدام موثری صورت نگرفته است. بقای چنین بافتی نیز خود معضلات و مشکلات بسیاری را سبب گردیده که تبیین آنها از حوصله این مقاله خارج است. تغییر مکرر قوانین و مقررات شهرسازی نیز مزید بر علت بوده، به گونه ای که بافت و هسته مرکزی اغلب شهرها فرسوده و قدیمی شده و حتی به عنوان آثار تاریخی ارزش ماندن ندارد و البته حفظ آثار و ابنیه تاریخی و میراث فرهنگی به عنوان شناسنامه و هویت یک ملت امری ضروری و اجتناب ناپذیر است و نباید به بهانه احیای بافت قدیمی به راحتی از آن چشم پوشید. از طرفی چنین اقدامی نیاز به مشارکت مردم و بخش خصوصی دارد و دولت به تنهایی قادر به حل موضوع نیست. قانونگذار با به رسمیت شناختن حق کسب و پیشه برای مستأجرین محل کسب در مقررات مختلف از جمله قانون روابط مالک و مستأجر 1339 و سپس در قانون روابط مالک و مستأجر مصوب 1356 ناخواسته مانعی عمده در احیای بافت فرسوده شهرها ایجاد نموده و دست مشارکت بخش خصوصی را در این زمینه کوتاه ساخته است. هرچند ظاهراً قانون مورد بحث ارتباط مستقیمی با موضوع بازسازی مناطق فرسوده شهری ندارد، مع الوصف تحلیل و بررسی مقاله حاضر این امر را روشن خواهد ساخت که برای گریز از این مانع راه حل  هایی نیز ارائه شده است که بی شک می تواند کمک موثری در حل معضل نماید.