چکیده
پیچیده‎تر شدن داوری‎ها در پی گسترش این شیوۀ حل اختلافات تجاری و سرمایه‎گذاری، به‌ویژه با رشد اختلافات چندجانبه، مشکلات متعددی ازجمله ظهور رسیدگی‏های موازی و متعدد را به‌دنبال داشته است. برخی از نظام‎های حقوق داوری برای مقابله با صدور آرای متناقض و درنتیجه صیانت از حقوق طرفین داوری‏های متعدد، اما مرتبط از یک سو، و افزایش کارآمدی داوری‏ها از طریق کاهش هزینه‎ها و زمان رسیدگی از سوی دیگر، نهاد ادغام جریان‏های داوری را شناسایی نموده‌اند. تحقق ادغام، حسب مورد، منوط به حصول شرایطی مانند رضای طرفین، وحدت موافقت‎نامۀ داوری، وحدت طرفین و رابطۀ حقوقی پایه، اختیار قانونی صدور دستور قضایی برای ادغام و احراز مطلوبیت آن است. با این حال، کاستی‎های ادغام جریان‎های داوری در تشکیل مرجع داوری جدید، مانند تطویل روند رسیدگی و نقض محرمانگی و حاکمیت اراده نیز مورد توجه قرار گرفته است. در این نوشتار، ضمن تحلیل موضوعات پیش‌گفته، ابعاد دیگر نهاد ادغام نظیر انواع و جایگاه آن در قوانین و قواعد داوری، موانع ادغام، قانون حاکم و مرجع صالح برای ادغام بررسی شده است‎. با وجود فقدانِ مقرره‎ای صریح در قوانین داوری ایران، به حکم منطق و با أخذ ملاک یکسان از تلفیق دعاوی مرتبط در جریان رسیدگی محاکم، ادغام داوری‌ها از توجیه کافی برخوردار است.